Ik kijk met spanning naar reclames. Maak popcorn voor bij het Journaal. Heb tissues bij de hand, als ik Voetbal International kijk. Meestal voor niets. Maar ik weet zeker dat op een dag televisie uitzendt, wat ik wil.
Als ik langs Tussen Kunst en Kitsch zap, wens ik dat iemand iets laat vallen. Dat dan een betweterige vrouw met te veel rood op haar smalle lippen en een bos pluizige krullen kan roepen: “Scherven brengen geluk.” Tot ergernis van mensen in het publiek. Tot opluchting van de eigenaar, die eindelijk van die lelijke Chinese Ming-vaas van zijn schoonmoeder af is.
Iedere week als ik Opsporing Verzocht zie, hoop ik dat er iemand op beveiligingsbeelden een dansje doet. Onbewust van het leed dat zich achter haar afspeelt, doet ze nog een snelle pirouette. De dansroutine is bedoelt voor de besnorde bewaker die nachtdienst draait. Opdat hij zich niet verveelt. Al zou dat die nacht helemaal niet het geval zijn.
Wanneer Jan de Hoop het ochtendnieuws presenteert, wil ik dat hij niet alleen “Goedemorgen” zegt, maar ook even knipoogt. Naar Angela, die vannacht ruzie had met haar vent, en daarom op hun doorgezeten bank heeft geslapen. Of naar chirurg Piërre, die net thuiskomt na een nacht tevergeefs sleutelen aan een oud mannenhart.
Telkens als er iemand bij MTV Cribs zijn slaapkamer showt en de slogan “Here is were all the magic happens” roept, droom ik dat hij een goocheltruc laat zien. Dat hij glimlachend onder zijn dekens kruipt, voeten tot hoofd verborgen. Dat hij gniffelt: “I made myself disappear!” Om te laten zien dat niet liefde of seks het meest magische ter wereld is. Dat lekker raar en jezelf zijn veel leuker is.
Ik zit er klaar voor.
schrijvervanniks 